म र मेरा अतितहरु

ठीक १० बर्ष अगाडि को कुरा तिमीले मलाई भनेको थियौ, तिम्रो मन त ढुङ्गा जस्तै रहेछ? कहिले नपग्लिने! तिम्रा ति शब्द कहिले भुल्न सकिएन |तर तिमी भने मेरो जवाफ नसुनी तिमीले मेरो पथर दिल लाई छाडेर गयौ। सायद नजानु नि कसरी, पथर को मन जो थियो! पग्लिन मुस्किल नै हून्थ्यो। तर एक पटक मेरो क़ुरा बुझिदिएको भए मेरो अतितमा कुनै दांग हुन्थेन होला। आँखामा अाँसु सायद देख्नु पर्दैन थियो होला! अचेल सायद कै तरङ मा बाँच्दै छु। गल्ती थियो त के? जसले गर्दा म आज तर्पिदै छु। कारण? आज तिमी अरु कोइ सँग दुखी देख्दा। हो अरु कोही सित!
यो मनले तिमीलाई दुखी भएको सहन सकदैन। म त केवल एक निष्ठुरी, छाडेर त पक्कै नै जानु नै थियो। मेरा अतित हरु जान्न चाहन्छ, तिमीले गल्ती देख्यौ कहाँ? सायद कै जिन्दगी मा कति वर्ष बाच्नु, यसरी बाच्नु भन्दा मर्न बेस लाग्छ प्रिय! लाग्छ कि तिमीले केहि कुरा आफ्नै भित्री मनमा दबाएर राखेको छौ। बिर्स्यौ ति दिन का कुरा हरु, मैले मेरा दुख हरु दबाएर राख्न खोज्दा, भनेको थियौ यस्तो कुरा दबाएर राख्नु भन्दा खुलेर मलाई भन्दा हुन्छ भनेको थियौ।
गल्ती मेरै थियो होला तिमीलाई कतै नभएको माया गर्न पुगे। तिम्रो खेलौना हुन पुगे, भनेको कुरा सबै पुरा गरिदिए, त्यती मात्र नभई आज बाट हाम्रो सम्बन्ध बिछेदियो भनेको थियौ त्यो नि मैले स्वीकारे। तर अन्यौल त तब पार्‍यौ जब मेरो मायालाई धिकार्‍दै अरु कसैको हुन गयौ। तिम्रो खुशी सायद मेरो हाँसो मा थिएन बरु तिम्रो घर परिवारको निर्णयमा थियो।
#सन्दर्भमायाको

मेरो कथा ~ १

अङ्क १

 २१ औ शताब्दी को कुरा...
माया, प्रेम र घृणा जुन हामी भाव-वाचक भनेर पढ़ठौ। अहिले नि भाव नै हुन् तर मान्छे ले त्यसलाई नियाल्न खोजेनन्। प्रेम सिर्फ, I LOVE YOU मा सिमित भयो। जमाना कहाँ बाट कहाँ पुग्यो अत्तो-पत्तो भएन। लिखित चिठी देखि लिएर फेसबुक को मेसेनजर् सम्म पुग्यो।
 
यो काहाँनी येही युग को हो, जहाँ एक प्रेमी ले एक प्रेमिका लाई ति तीन शब्द बोल्न धेरै समय लगायो। यो प्रेम कथा हो, म (सगुन) र यूरिका बीच को!

पढाइ कै सिल-सिलामा म अस्ट्रेलिया आइपुगे। हुन त मलाई उनी, यूरिका धेरै नै मन पर्थ्यो। कहिले कहिँ लाग्थ्यो मलाई उनी ले नि मैले जस्तै माया गर्थे भनेर। तर अन्त्य मा म गलत हुन पुगे।
अस्ट्रेलिया को लागि हिड्ने क्रम को कुरा, उनी लाई फोन गरे। धन्न उनले उठाइन। मेरो उडान हुन १ घण्टा जति बाकी थियो। मैले घर मा गर्नु को सत्ता यूरिका लाई नै गरे। के यो माया थियो? थाहा थिएन माया हो कि हैन भनेर तर केवल मलाई उनको आवाज सुन्नु थियो। मलाई दु:ख लागेको क्षण त्यहि बेला महसुस गरे किन कि यूरिका ले मलाई अन्तिम चोटी विमान स्थल सम्म पुर्याउन आएन। धेरै कर गर्दा समेत आएन, बरु उल्टै भन्निन, तिमी जाने बेला मैले आफ्नो emotion control गर्न सक्दिन। सायद होला पनि, त्यति बेला सम्म हाम्रो मित्रता अलि गहिरो सम्बन्धमा बाधी सकेको थियो। खै कुन्नि मैले फोन गर्दा उनी घर पुगी सकेको थिइन। कुरा त्यति भएन, त्यहि के गर्दै छौ? साथी छ कि छैन? येस्तै प्रश्न हरु सोध्दै बसिन् र मलाई केहि बोल्न दिएन। मैले एक एक प्रश्न को जबाफ दिदै बसे र समय बितेको थाहा पाइन। उनी संग धेरै नै कुरा गर्न मन थियो, सायद अरु १ घण्टा जति बाकी भएको भए मैले सिधै यूरिका लाई प्रेम प्रस्ताब राख्थे होला। यूरिका ले राम्ररी जाऊ धेरै सम्झना भनेर बिदाई मागिन्। त्यो क्षण नै सबै भन्दा दुख लागेको क्षण जस्तो महसुस गरे। म आफ्नो बाटो तिर लागे र प्लेन मा बस्न गए। थ्यांक गड!!! मलाई झ्याल भएको सिट पाए।  हतार हतार मा मैले फोटो खिचेर दाई लाई मेसेज गरे र उहा ले नि सुभ यात्रा भनेर भन्नु भयो।

प्लेन उड्न सुरु हुन् लाग्यो र पाईलोट ले सबै लाई आफ्नो आफ्नो सिट बेल्ट लगाउन आग्रह गर्नु भयो। मैले हतार हतार मा सिट बेल्ट लगाई हाले तर मैले राखेको नमिलेर फेरी Air Hostess ले सिकाएर जानु भयो। मेरो मन जोड ले धड्कन थाल्यो, हुन त डर थियो मलाई केहि होला कि भनेर! हुन त पहिलो चोटी थियो कसलाई डर नलाग्ला।  डराई-डराई मैले प्लेन को झ्याल बाट भिडियो खिच्न थाले। एक चोटी प्लेन झ्वाट्ट तल जादा मन नै सिरिङ्ग भयो। त्यो पल ले गर्दा त मलाई heart attack नै आउछ कि जस्तो नि लागेको थियो।

बोल्न लाई कोहि थिएन, न त side को केटि लाई चिन्थे न त अगाडी को केटि। म संग थियो त केवल मोबाइल, त्यहि मोबाइल मा म गीत सुन्दै, उनको फोटो हेर्दै बसे। मैले उनकै फोटो हेरेको हेरै गरे, सायद मेरो side मा बस्ने केटि ले के मात्र सोचेर बस्यो होला। एक छिन् पछि मैले मोबाइल मा क्यामेरा खोले र आफ्नो अनुहार हेर्दा आफै लाई हास् उठ्यो। हास उठ्नु को कारण मेरो कपाल, कपाल यसो कन्याएको हल्का चामल खस्न थाल्यो। सायद मैले २० - ३० मिनेट जति आफ्नो कपाल मा तेही चामल निकाल्दै बसे। खै! कहिले निदाएछु उठ्दा Air Hostess ले खाजा ल्याउदै थियो। मैले नि लिए र खादै बसे आनन्द ले।  यसरी नै मेरो नेपाल देखि सिङ्गापोर सम्म को यात्रा भयो।  फेरी प्लेन फेर्नु पर्थ्यो, भगवान को कृपा ले मलाई फेरी झ्याल कै सिट पाए। यसरी नै म अस्ट्रेलिया सम्म पुगे।  मेरो फोन को Lock स्क्रीन मा यूरिका कै हात को तस्बिर थियो भन्ने Home स्क्रीन मा भने मेरो र यूरिका को फोटो, त्यो नि Garden of Dream घुम्न जादा को।

Finally, म अस्ट्रेलिया पुगे। सोचेको जस्तो थिएन, धेरै नै भिन्न, भिन्नता मा म नि एक बेग्लै किसिम को थिए। मलाई अरु कसैको भन्दा यूरिका कै धेरै याद आयो। मोबाइल मा फेसबुक चलाउछु, त्यहि सोच मा कि उनी online छ कि छैन भनेर।
 
- सकिन महर्जन
(व्याकरण मा गल्ती भए कृपया सचाउनु पर्ने ठाउँ उलेखित गरि Comment गर्नु होला।)
     
  

Dream attached with smile

…I felt hopeless. It was windy; the rain was drizzling so hard that in a couple of second I was soaked. I thought, as quick as possible I need to find a shelter. Far away I see nothing, but I didn’t lose my hope and start walking like the battle needed to win. After walking a mile, there I see a girl, laughing and smiling; playing with the fear some windy weather with her clothes fully drenched. As I went near I see her beautiful face with a smile attached on it. I didn’t say a word just stayed and watched her playing. I even didn’t notice that we both were soaked with the rain. I tried to talk but no words were coming through my mouth. I just gave my heart to her, to her smile. After a moment she stares at me with a smile in her face. Before I even tried to talk her she just waved bye and sprint like a bolt. I was left clueless.
I headed toward in search of shelter but my mind was flying high up sky just thinking about her smile. Her smile killed me million times in last hour. When I just gave up my hope; the lightening strike ahead was showing a pathway. It was a shade for me, a cover to protect my shivering body. I just went near the door, knock twice not that hard. But the pain was upgrading through my veins. A minute later I hear someone walking toward the door. The fragrance, the aura… I felt like I have some old connection with that stuff. There she was standing tall ahead of me opening a door. I was surprised because it was the same girl whom I just met her an hour ago. She still got that smile in her beautiful face, like it will last every day. I find myself in another world just me and her.
But I didn’t notice her saying, “Can I help you with anything?” I was just dreaming about her smile. She asked me twice but still I didn’t say a single word. She touched me in my hand; I was shocked for a moment and asked me the same thing.
I replied can I have a shelter until the weather remains fine. Still keeping a smile on her face she just invited me in. She handed me a towel and went inside the kitchen. The weather which I desperately wanted to be stopped, I prayed it continue for few more hours. I tried to close my eyes and dreamed about her smile. Those same smiles which make me fall in love with her. She came with a tray with a cup of coffee. The fear of weather, the shivering body and my frozen veins disappeared after I see her smile on her face.  Her smile was a diluted medicine which strikes on my heart and passes through every vein healing every part of my body.
She was standing by my side still with that very same smile on her face. Every sip of that coffee was unnoticed because her smile muffled the taste and my feelings. Even I didn’t realized when I ingest the last sip of coffee until her soft voice suggesting, its empty can I get you another cup of coffee?
I find myself clueless after hearing those words from her. I just looked toward her and with the facial expression I just replied NO.
After a moment, I woke up and find myself in a different place. I didn’t know what the time was and which day it was. I felt like I had taken a huge nap and didn’t know what did happen after that cup of coffee. I tried to remember but only thing I remember was her smile, like I was cursed. Few minutes later, I notice some metal like object in my pocket and when I looked into it, it was a cell phone. I checked it and found her pretty looking face with a never lasting smile.

- Sakin Maharjan
{Dedicated to one of the most beautiful girl I have ever loved. To tell truth the only girl I have ever falled in love. Your smile is my power, so always keep smiling atleast for me. Love You!! Though you don't.}

मेरो अन्धो काहानी ~ B१

PART B 

अङ्क १ 

… उनको जन्म मिति December 9 भनेर लेखे। 

सरङ्ग लाई सम्झिदै बस्दा कहिले सुते भनेर याद नै भएन। बरु अर्को दिन उठे मोबाईल मा उनकै फोटो हेर्दै बसे। आज उनलाई प्रेमको प्रस्ताब राखौ जस्तो भो, तर आफ्नै मन ले मानेन।

 

फेसबुक खोले, अफ-लाइन थिईन तर पनि मैले मेसेज पठाए, दिनेश को भनेर?

 

मेसेज पठाएको एक क्षण पछि मलाई आत्मग्लानी भयो, र सोचे बेकार मा पठाएछु भनेर। त्यो मेसेज ले एक किसिम को हुरी-बतास ल्याउने सन्का दिलायो। पठाइ सकेको मेसेज मेटाउन गार्हो थियो, हुन त जे मुख मा आयो त्यो चै कहिले बोल्नु हुदैन रहेछ।

फेसबुक लग्-आउट गरे र एक छिन् हिजो का कुरा हरु सम्झिदै बसे। त्यो खुशी को पल जब सरङ्ग ले मेरो बुबा लाई ससूर-बुबा भन्यो, र त्यो घटना जब उनी ले मलाई हेरी हास्दै बसिन। यस्तो लागेको थियो कि त्यो दिन जहिले आवोस्। हुन् त यसो सोचे, उनी लाई मैले दिएको Teddy मन परेको हो कि हैन? जिन्दगि मा पहिलो चोटी कसलाई गिफ्ट दिएको। मेरो जिन्दगि मा सबै कुरा पहिलो चोटी हुदै थियो, पहिलो माया देखि लिएर पहिलो केटि साथी।  

खाजा खाई सकेपछि फेरी म फेसबुक लग्-इन गर्न खोजे र खोल्ने बितिकै देखि हाले सरङ्गको मेसेज। लेखेको थियो तिमी ले कसरी चिन्यौ भनेर? उनी अन-लाइन नै थिइन्, मैले रिप्लाई दिए, 'तिम्रो फेसबुक मा दिनेश संग फोटो देखेको!' फेरी पठाए (दिस्किदै) केटा त hansii रहेछ त! तिम्रो boyfriend हो ? केहि मिनेट प्रश्चात  उनको मेसेज आयो, हो तर अहिले हैन। ब्रेक-उप भइ सक्यो भनेर भनिन! मैले ब्रेक-उप को कारण सोधे तर उनले भन्न मानिन। म रिसाएको जस्तो गरे तर केहि काम लागेन, झन् उनी पो रिसाइन र लग-आउट गरिन। म त झन् अन्योल मा पो परे, अब के गर्ने - सरङ्गलाई कसरी मनाउने भनेर सोच्दै बसे। केहि घण्टा पछि मैले उसको मोबाईल मा कल गरे तर उनले उठाइनन। ४ - ५ चोटी गरे तर पनि उनले मेरो कल receive गरिनन्।हल्का रिस त उठ्यो तर आफ्नै गल्ति महसुस गरे र कसरी माफी मागौ जस्तो भयो। एक छिन् पछि, I am Sorry भनेर मेसेज पठाए तर पनि केहि रिप्लाई आएन। त्यो दिन त्यसै बित्यो, उनको कल वा मेसेज आउछ कि भनेर… 

अर्को दिन बिहान ढिलै उठे, हुन त आज अन्तिम बिदा थियो, भोलि देखि फेरी बिहान देखि कलेज जानु पर्ने। मलाई त सोच्नै अल्छि लाग्थ्यो, त्यसमा नि सरङ्ग म संग रिसाएको कसरी झेल्ने भन्दै सोच्दै बसे। मोबाईल हेरे, थिएन कुनै कल न त कुनै मेसेज… फेरी फेसबुक मा मेसेज पठाएको होलान कि भनेर हेरे तर केहि थिएन। कल गर्न खोजे तर १ रिङ्ग मै कल काटीदिए। मलाई त झन् आफै संग रिस उठ्यो, हिजो अस्ती सम्म राम्ररी बोल्ने केटि आज एउटा प्रस्न ले म संग बोलिनन्।  साचिकै केटि हरु लाई बुझ्न त गार्है रहेछ। केहि घण्टा पछि सरङ्ग को मेसेज आयो, लेखेको थियो … Leave me alone. यो तिन शब्द ले त मेरो चित्त अत्ति दुख्यो। सिधै फेसबुक खोले deactivate गरिहाले र मोबाईल समेत switch off गरेर बसे। 

झन् भोलि कलेज समेत नजाने योजना बनाए। तल कोठा मा आमा बसी राख्नु भएको थियो र त्यहाँ गएर आमा लाई भोलि चाडो नउठाउनु भने। किन भनेर सोध्नु भयो तर त्यसको जवाफ नदिई मा सरा-सर आफ्नो कोठा मा आएर पल्टिन थाले। के पल्टेको थिए, मलाई सरङ्ग को झल् झली याद आयो खै आँखा बाट कसरी आशु खस्यो। मलाई चिचाएर रून मन लाग्यो, तर त्यसरी रुन सकिन। खै! कहिले सुतेछु याद नै भएन। आमा ले बोलाएको सुन्ने र जुरुक्क उठे घडी हेर्दा ५ बाजी सकेको थियो तर मलाई मुश्किल भयो छुटाउन; दुइसो को ५ बजे कि बिहान को ५ बजे भनेर। बाहिर हेरे हुसु परेको थियो र थाहा पाए कि बिहान को ५ बजे भएको थियो भनेर। ठुलो स्वोर ले कराउदै आमा लाई भने, किन उठाउनु भएको? आमा ले भन्नु भो, तल कोठामा सरङ्ग बसिराखेको छ। म छक्क परे सरङ्गको नाम सुन्ना साथ! यति बिहान सरङ्ग मेरो घर मा किन? 

तल कोठा मा गए र सरङ्ग लाई नियाल्दै हेरे, उसको त्यो हँसिलो मुहार, गाला को दिम्प्ल। ति कुरा हरु म संग वर्णन गर्न शब्द हरु नै थिएन। मेरो मुहार मा एक प्रकार को खुशी आयो तर त्यो खुशी लाई लुकाउदै म सरङ्ग भएको ठाउँ मा गएर उभिए।  

- सकिन महर्जन
(व्याकरण मा गल्ती भए माफ पाउ।)   

                         

छोरो को भिजा आयो रे!

आमा रुनछिन् होला, सायद बुबा नि तर रुझन त दुवै को आखा रुझ्ने होला। एक्लो छोरो विदेश पो जाने भो भनेर डराउने कि? कतै समाज ले भन्ने हो कि, बुदो आमा बुबा लै छाडेर मस्ती गर्न गयो कि भनेर?

सुत्न अघि जहिले येही सोच्दै म सुत्थे! निन्द्रा नि पटकै लाग्दैन थियो। यो कुरा भुल्दै अरु कुरा सोच्न कोसिस गर्छु तर बेकार थियो। याद ले सताउने हो कि भनेर डर! कुरा सम्बन्ध को, नाता रगत को थियो। यसो सोचे के मैले गर्न लागि राखेको कुरा सहि त हो। आफ्नै कुरा कुरा मा काट्दै, अब जे गर्यौ ठिकै गर्यौ। सम्झेर, रोएर केहि हुने वाला थिएन अब त त्यहि समय संगै भिजा को प्रतिक्षा गर्नु थियो। मन-मनै आएन भने के गर्ने, त्यतिका ऋण लिएको पैसा कसरी तिर्ने? आएन भने चै, नेपाल मै जुन भए नि पढ्नु पर्ला भनेर आट राखे र खै त्यो दिन कसरी सुते। हुन त प्रोसेसिङ्ग सबै सकीसकेको थियो, बाकी थियो भिजा आउने। तर धेरै समय बाकी थिएन, केवल २-३ दिन बाकी थियो। 

बिहान चाडै उठे, हुन त आमा ले उठाउन आउनु भएको थियो। उठे मन लागि नलागी, त्यो दिन थियो ५ फेबुररी २०१५ बिहिबार को दिन… भिजा नलागेको कारण बिहानै पुजा गर्न लैजानु भो। हुन त म विश्वास गर्ने खाल को थिएन तर चाहिने बेला चै जहिले भगवान लाई सम्झन्थे। गए बिहानै, पुजा गर्दै माथि त्रि-शक्ति भगवान को दर्सन् गरेर फर्के। घर पुग्ना साथ तेही अल्छी पन ले छोयो र मा फेरी सुत्न गए (हुन त पुजा पाठ सकेको थिएन )। ९ बजे तिर मलाई आमा ले उठाउनु भो तर गाली चै गर्नु भएन। फेरी म (बंगला मुखी मन्दिर) को दर्शन गर्न रेडी भए र १० बजे तिर गन्तब्य तिर लाग्यौ। बंगला मुखी मन्दिर त पुगे तर मान्छे को लाम देख्दा मलाई त झन् लाम मा बस्न मन लागेन।  मेरी आमा लाइन मा उभिनु भो र मैले उहाको झोला समाते र कुना मा गएर बस्न गए र त्यहि भिजा को कुरा सोच्दै बसे। चर्को घाममा २ घण्टा उभिए पछि बल्ल-तल्ल पालो आयो। यो कुरा सोच्दा मलाई अहिले नि दु:ख लाग्छ मेरो आमा ले के कस्तो गर्नु भो भनेर। बल्ल तल्ल सकाए र घर फर्किए।

बिहिबार को दिन त्यसै समय बित्यो, घर पुग्न साथ म सुतिहाले। सुतेर उठ्दा ३ बजे भइ-सकेको थियो। म उठे र पसल मा गएर बुबा लाई सहयोग गर्ने थाले। जहिले झैँ बुबा ले मलाई गाली गर्नु भो, केहि खाएन भनेर। खानु नि कसरी? भोक नै हराई सकेको हुन्थ्यो जहिले, तेही भिजा को टेन्सन ले गर्दा। बिहिबार को दिन नि त्यसै बित्यो।

शुक्रबार, ६ तारिख
यहि दिन मेरो कलेज को Orientation थियो। खात मै सुतेर बसे तर मेरो आखा बाट आशु झर्दै गर्यो। मेरो भिजा नलाग्ने भो भनेर। मोबाइल हेरे, कसैको मिस-कल थिएन न त मेसेज नै। बरु म जुरुक उठेर फ्रेश हुन थाले र फ्रेश भएको लगतै साथी को कल आयो र सिलौटी (हरिसिदी को एउटा ठाउँ) मा आउन को लागि आग्रह गर्यो, म एक छिन् मा आउछु भनेर फोन राखे। साढे १ बजी सकेको थियो र म नि सिलौटी पुगे र मेरो साथी हरु हास्दै मस्ती गर्दै थियो।  तर मलाई त्यो दिन केहि गर्न मुड थिएन तर पनि हासी खुसि, म लाददै पल्तिदै चल्न थाले र फोटो हरु खिच्दै समय बिताउन थाले। ठ्याकै ३ बजे र ८ मिनेट भयो र मेरो मोबाइल बज्न थाल्यो।  मलाई कसको नम्वर भनेर थाहा थिएन र साथी हरु भन्दा अलि टादा गएर फोन के उठाएको हेल्लो भन्न नपाई उता बाट बधाई छ सकिन  भाई भन्यो। मलाई कसको स्वर भनेर थाहा थियो र सर ले भन्नु भो कि मेरो भिजा आयो भनेर। मैले फेरी  प्रश्न सोधे भिजा आएको हो र भनेर…. उहाको उत्तर त्यहि थियो। उहाले मलाई आजै consultancy मा आएर भिजा लिन आउन आग्रह गर्नु भो र मैले हुन्छ भनेर फोन राखी दिए।
हुन त फोन राखी सके पछि मेरो आखा मा खुशी को आसु संगै दु:ख थियो। अब के गर्ने भनेर चिन्ता झन् बदन थाल्यो। नेपाल मा त अब केहि दिन को लागि मात्र पाहुना हुने भयो म त! साथी हरु तिर गए र खुशी भएको expression दिए  र थाहा पायो कि मेरो भिजा आयो भनेर। मेरो साथी हरु लाई खुशी त लागेको थियो तर दु:खी नि त्यति कै उनि हरु को अनुहार मा थियो। मलाई consultancy मा जानु थियो र साथ साथै घर मा नि भन्नु थियो।  हामी आफ्नै गन्तब्य तिर लाग्यौ र पछि भेट्ने निर्णय गर्यौ। छुटिनु अघि मैले साथी हरु लाई कसैलाई नभन्नु भनेर भनेको थिए।
घर पुगे, आमा र बुबा संगै बसेर घाम ताप्दै बस्दै थियो। अगाडी गएर कसरी भनौ जस्तो भो, गएर भन्न आट आएन… फेरी म पक्कै जाने भयो भनेर दुवै जना रोइदिने कि भनेर डर थियो। सिधै बुबा को अगाडी गए र मैले भिजा आएको कुरा भने, उनको आखा मा आशु थियो, खै के को आसु थियो मैले त  भन्नै सकेन। दु:ख को कुरा म त चाडै नै उनि हरु लै छाडेर जादै छु। मेरो मन ले नै मानी राखेको थिएन अब त चाडै यो देश लै छाडेर जादै छु भनेर। मैले आफु लै चाहिने सबै बोकेर  consultancy जाने लागे। जानु अघि मैले मेरो बुबा रुदै गरेको देखे, मैले त्यो हेर्ने सकेन। म नि एक छिन् रुदै बसे त्यो नि एक्लै बसेर।

Consultancy गए र मलाई सक्भर चाडो भन्दा चाडो अस्ट्रेलिया पुग्नु पर्ने भो। मलाई त झन् टेनसन् भो, अब त साथी हरु संग नि समय बिताउन नपाउने भो भनेर। सायद मैले त्यो दिन सबै भन्दा ठुलो भुल गरे… घर मा आमा बुबा दिदी हरु लाई समय दिने मेरो सोच मै आएन।  सायद यहि भुल ले गर्दा मलाई जिन्दगि भर मलाई सताउदै बस्छ होला।
म संग केबल १ हप्ता थियो, सबै कुरा मिलाउने… सपिङ्ग देखि लिएर प्लेन टिकट सम्म मिलाउनु थियो। यस्तो सोचे के मैले  गल्ति त गरिन विदेश जाने सोचेर! आज आएर म जाने भए मेरो आमा, बुबा साथी भाई लाई छाडेर!

{बुबा को माया देखे एउटा सन्तान प्रति, दु:खी मन लाई टोलाएर हेरेको छु मैले। उनको आखा को आशु पुस्ने केवल म थिए तर मैले पुस्न सकिन किन कि उनकै माया ले गर्दा म नि भाबुक थिए। सायद मैले जिन्दगि कै ठुलो decision लिए…  }

म १४ फेबुरेरी २०१५ मा अस्ट्रेलिया पुगे। यात्रा लामो थियो तर घर कै सोच ले गर्दा त्यसले छोटो पारीदियो।

- सकिन महर्जन  
(केहि गल्ति भए मा माफ गरिदिनु होला र गल्ति भेटे मा सचाउनु पर्ने ठाउँ देखाई कमेन्ट गर्नु होला। )    

You and me.

Remember that time we first met by,
Your preety eyes, with that nasty nose,
we talked for a while.
Don't know when I got your number,
and dreamed of calling to hear your voice.

Exact date I don't know why,
but I do remember I messaged for my life.
Not so crazy, not so fun but fear in my soul,
were just like a goosebumps for a while.
Time pass by, don't knew we were about;
to start a new life.

Remember that tear you shed,
Remember that hankerchief I gave,
Time was fun when we start,
a war under a bench.

P.S: Poem written a long time ago dedicating one of my friends.

म र मेरो छाया।।।

म हराए आज, अर्कै दुनिया मा; दुनिया जहाँ म र मेरो छाया मात्र थियो। मैले मेरो छाया लाई सोधे, तिमी किन जहिले मेरो वरी परि हुन्छौ? किन म पछि पछि आउछौ?

हुन त मेरो छाया ले केहि बोलेन तर पनि मैले यस्तै प्रश्न सोध्दै गरे! 

एक छिन् को मौन पछि, मेरो छाया बिलाउदै गयो, र अन्धकार ले छायो। म चिच्याए, जता हेरे नि अन्धकार, म डराए तर कोइ थिएन जसले मलाई यो अन्धकार बाट बचाउने।

म एक्लै कुना मा बसेर रुदै बसे र समय बितेको थाहा नै भएन। एक छिन् पछि म उठे र मेरो छाया लाई देखे। देखने बितिकै मैले गाली गर्ने सुरु गरे,मलाई एक्लै छाडेर कता गएको थियौ?

मेरो छाया हास्दै भन्यो, देख्यौ त म बिना को जिन्दगी? मलाई मेरो छाया ले अन्योल मा पारेर गयो, हामी लाई चाहिने वस्तु को महत्व त पछि त्यसको अभाव मा पो थाहा हुने रहेछ।
[माफी पाउ यदि कतै mistake गरेमा ]